1 theestruik, 10 soorten thee!

Net terug van de koffieboeren in de bergen gaan we na twee dagen weer de bergen in, nu naar een theeboer.

Ben en Linda willen onderzoeken of theeplantages opzetten ook iets is waarmee zij werkgelegenheid kunnen creëren. Maar wat weten ze eigenlijk van thee? Om dat uit te zoeken hebben ze een afspraak met Suresh, de eigenaar van een grote theeplantage aan de andere kant van Nepal. Een afstand van 665 km waarvan 15 uur in de nachtbus, 3 uur in een dag-bus en 1,5 uur in een Jeep-taxi. Bij elkaar opgeteld zegt dat weer iets over de wegen hier. Maar goed voor een lekker bakkie thee moet je soms wat over hebben.

Aardig gaar van de hele reis komen we aan bij een terrein waarop een kantoor staat en een grote fabriek met daaromheen een enorme theeplantage die schitterend is aangelegd! Het lijkt wel een wandelpark.

Suresh nodigt ons uit in zijn kantoor en Ben vraagt hem de oren van het lijf over het bedrijf en het product. Alhoewel de zeer vriendelijke man zich goed kan verwoorden in het Engels lijkt hij sommige vragen niet helemaal te begrijpen. Ben probeert daarom dezelfde vragen op een andere manier te verwoorden maar bij sommige vragen lukt het niet om het antwoord te krijgen. Soms zie je de man haast denken "oh my goodness, die mensen weten niks van thee, wanneer is dit gesprek voorbij?!" maar hij vindt het ook helemaal leuk om zoveel vragen te beantwoorden omdat hij trots is op zijn bedrijf, en terecht!

Het is duidelijk dat wij nog niks van thee weten. In plaats van vragen te beantwoorden geeft hij ons eerst maar een rondleiding door de fabriek waar de thee wordt verwerkt van vers geplukt blaadje tot de thee die wij kennen in theezakjes. Net als bij koffie iets waar je geen weet van hebt en dus heel leuk en interessant om eens te zien welk proces er vooraf gaat aan het drinken van een koppie thee. En dat is heel wat!

De dag daarna laat hij ons trots zijn prachtige plantage zien en komen we ook theeplukkers tegen die hard aan het werk zijn. Het groepje vrouwen dat samen aan het kletsen is tijdens het plukken is ineens stil als ze ons aan zien komen.

Ze kijken ons wat schuchter aan, wat ook wel te begrijpen is met 3 camera's voor hun neus. Suresh vertelt wanneer en hoe er door het jaar heen geplukt wordt en dat de timing daarvan en de wijze van plukken zorgt voor de verschillende soorten thee die er bestaan. We lopen weer door en achter ons horen we dat de vrouwen de draad van hun gesprek weer oppakken.

Praat ook niet lekker met van die pottenkijkers om je heen.

In de middag neemt hij ons mee naar een soort keuken in de fabriek waar op een rij 10 kommen thee staan en achter elke kom de theeblaadjes waarvan de thee getrokken is. We mogen een theeproeverij doen en zo de verschillende smaken ruiken en proeven. Ruiken en proeven want in die volgorde gaat het, net als bij wijn. Eerst ruiken, dan proeven want op die manier proef je de smaak beter.

Nou zijn wij zelf meer van een lekkere cappuccino en niet zo van de thee maar het is wel ontzettend leuk om de verschillen eens te proeven terwijl ze allemaal van dezelfde struik komen. Best bijzonder, nooit verwacht!

Na een laatste nacht in onze vier-persoonsbungalow, naast de fabriek, maken we ons weer klaar voor de terugweg van in totaal 24 uur.

Op aanraden van Suresh vervangen we de 3 uur durende afstand met de dag-bus voor een Jeep-taxi. Klinkt goed! Aangenamer dan krap zitten in een bus. Met de chauffeur regelen we een goede prijs en stappen in. Een verlengde Jeep met twee banken achterin. Prima! Linda en Judy gaan op de middelste bank zitten en Ben en Albert settelen zich met hun lange benen op de achterbank. Niet heel ruim maar allebei wijdbeens goed te doen. Ze overwegen nog even om achterin de achterbak te gaan zitten voor meer ruimte maar zien daar toch maar vanaf, ze zitten al dus prima zo.

Wat ons betreft mogen we vertrekken maar achter ons zwaait de klep open en de taxichauffeur gebaart een jongeman in te stappen die over het bankje klimt en zich vervolgens tussen de knieën van Ben en Albert laat glijden. Oef. Een minuut later schuift er ook een jongen aan op de bank naast Linda en Judy.

Een meisje van een jaar of 12 gaat stapt voorin naast de chauffeur, en naast haar een man van ongeveer 50. Ons wordt meer en meer duidelijk dat dit blijkbaar niet onze prive-taxi is. We beginnen te rijden maar na 25 meter stopt de taxi en laat de chauffeur een moeder met haar peuter op schoot aanschuiven op hetzelfde bankje, naast de jongen, naast Linda en Judy. Na 50 meter stopt de taxi weer en vult de achterbak zich met 2 personen. En zo gaat het tot onze verbazing gaandeweg door tot de chauffeur besluit dat hij passagier nummer 16 een 'nee' moet verkopen. Pppffff gelukkig! We zitten als haringen in een ton! Onderweg wordt er ook nog her en der vracht op het dak geladen en neemt de chauffeur ook nog postpakketjes en een brief aan die hij ook onderweg weer afgeeft aan de geadresseerde die al klaar staat langs de weg.

Al met al een bijzondere ervaring die ook onze gewrichten niet snel zullen vergeten!

Aangekomen bij het busstation hebben we nog een paar uur voordat we op de nachtbus kunnen stappen dus we drinken ergens thee. Van koffie lijken ze in dit deel van Nepal nooit gehoord te hebben. We krijgen trek in eten dus stappen een ( bijna leeg) eettentje binnen en gaan zitten. De eigenaar kijkt ons vanaf zijn barkruk wazig aan en schiet in de lach als we vragen om de menukaart. Hij lijkt geen zin te hebben in 4 klanten want hij blijft zitten waar hij zit. Ongelofelijk, dus vertrekken we maar naar een andere.

Als de nachtbus arriveert stappen we in voor het laatste ' stukje' van 15 uur over hobbelige wegen en komen weer veilig aan in Pokhara.

Al met al dus een hele lange reis maar absoluut de moeite waard want hoe vaak kom je nou in de gelegenheid om een theeplantage te zien...?

Nog een paar fotootjes...