Boven op de berg!

We zijn al weer ruim twee weken in Myanmar, al voelt het als een maand. Dat heb je als je veel mooie en bijzondere dingen meemaakt!

De dag na onze aankomst in Yangon is een drukke dag want we hebben direct drie afspraken. Maar na een goede nacht in een hotel hebben we nagenoeg geen last van een jetlag.

Door twee zakenmannen die we ondertussen goed kennen zijn we uitgenodigd om mee te gaan naar de bergen, voor een paar dagen. We gaan met hun vriendengroep van 25 personen mee, en daar hebben ze heel wat voor over!! Op verzoek staan we 's morgens 7.00 uur met een bescheiden gepakte weekendtas voor de deur van ons hotel. Na een paar minuten verschijnen twee robuuste Jeeps. Het profiel van de banden belooft het een en ander dus we stappen snel in.

De meeste wegen hier zijn niet van al te beste kwaliteit dus dat zijn we al wel gewend maar na 4 uur rijden wordt ons ineens duidelijk waarvoor we in robuuste Jeeps op weg zijn gegaan. Gedurende de 6 uur die volgen wordt de weg steeds ruiger en zitten we een aantal keer goed vast in de modder. Geweldig, wat een rit!

Als we boven aankomen zien we nog een paar Jeeps staan want een deel van de groep was al eerder vertrokken. Op een vlak stuk staan drie gebouwen. Een mannen- en vrouwenslaapruimte en een gebouwtje voor de keuken. Omdat wij het enige echtpaar zijn krijgen we samen een kamertje binnen het mannenverblijf. Boffen wij even, is wat we in eerste instantie denken, totdat de nacht begint… Na twee uur liggen we nog wakker van alle snurkende mannen, in combinatie met het slapen op een ‘matras’ dat de dikte heeft van een kartonnen doos.

De volgende ochtend horen we een enorme knal, zien we rook en een buks. De dagen daarna eten we rijst met buffelvlees.

We hebben een hele gezellige en bijzondere tijd in de bergen met de ontzettend vriendelijke en behulpzame vriendengroep. Goeie gesprekken, kampvuur en we doen een hoop nieuwe contacten op die voor ons nuttig zijn en ons heel graag willen helpen op verschillende vlakken. We zijn er echt verwonderd over hoeveel contacten we al hebben!

Als we ’s ochtends om 6 uur naar de top klimmen worden we geraakt door het spectaculaire uitzicht. We zijn ruim boven de wolken en zien de zon opkomen boven de bergen. Ongelofelijk, wat is dit mooi!

Na drie nachten begint de 10 uur durende tocht weer naar beneden en komen we goed door elkaar geschud weer veilig beneden.

Bijzonder nog om te vertellen is dat de wegen hier in de bergen van Chin, nogmaals van zulke kwaliteit zijn dat er iedere keer gebeden wordt voordat de rit begint. Of je nou in een taxi, taxibusje, touringcar of stadsbus zit. Voordat je de bergen in gaat, zoals wij die in Europa kennen, zet de chauffeur zijn voertuig even langs de kant van de weg en bid de chauffeur of de reiziger naast hem uitvoerig om bescherming. We kunnen er niets van verstaan maar sluiten samen met de rest van de reisgenoten maar wijselijk hardop met “Amen!” af.

In Taisun is al keihard gewerkt, zien we als we aankomen. De dorpsbewoners die voor de bouw van de vakantiehuisjes gaan zorgen hebben al heel wat hout gekapt in de bossen.

De bewoners zijn erg blij dat de lange blanke buitenlanders er weer zijn en willen ons allemaal wel een nacht te logeren aanbieden. De burgemeester wil gekift voorkomen en heeft besloten dat we bij hem slapen. Punt uit!

We krijgen met glunderende ogen direct een schaal banaantjes toegeschoven, wat op zich weer eens wat anders is dan cappuccino met een stroopwafel.

We praten met de mannen en Albert legt ze uit wat de volgende stappen zijn. We moeten eerst naar de hoofdstad om bouw- en verblijfsvergunningen te regelen voordat ze kunnen gaan bouwen. Die volgorde lijken ze nog niet te hebben bedacht.

We zijn gaan twee dagen naar het overheidsgebouw in Hakha om te spreken met de Chief Minister, vice-president en de minister van Toerisme. Alle drie nemen ze ruim de tijd en zijn zeer positief! Een andere overheidsfunctionaris, waar we eerder contact mee hadden, mag op de een of andere manier de inwoners van het dorp niet zo en wil het tegenwerken maar dat wordt in de gesprekken met de bovenstaande heren direct van tafel geveegd.

We worden uitgenodigd bij een officiële ceremonie aanwezig te zijn omdat gevierd wordt dat 50% van de dorpen in Chin stroom hebben. Tijdens de plechtigheid wordt de verwachting uitgesproken dat in 2030 ieder dorp stroom heeft. Geweldig, maar ook verbaasd dat het zo is als het is!

We moeten nu een bedrijf opzetten met een lokale partner. Wij mogen als buitenlanders niet actief zijn in dit dorp en zijn verplicht een lokale partner te kiezen. Alleen als we samenwerken met een lokale partner krijgen we vergunning voor de toeristische activiteiten. Gelukkig kennen we ondertussen al veel mensen en hebben we een aantal mensen ontmoet die we vertrouwen en hebben aangegeven graag onze partner te willen zijn. Als we dat hebben moeten we een brief schrijven met onze plannen voor toerisme en trainingscentrum aan de Chief Minister en de minister van Toerisme, die toegezegd hebben vervolgens volledig voor akkoord te tekenen. Nog een paar hobbels maar dan hopen we volledig permissie te hebben om hier aan de slag te gaan!

Het lijkt allemaal een groot avontuur maar we zijn hier om mensen te helpen die in feite niks hebben. We zien grote armoede, veel mensen die feitelijk niks hebben en de hele dag aan het overleven zijn. We zien een baby in een paar doeken aan de kant van de weg in het stof liggen omdat moeder met alle andere vrouwen van zonsopkomst tot zonsondergang stenen loopt te sjouwen om de weg aan te leggen, we zien de kinderen in het dorp glunderen van geluk als ze elk een baby-speeltje krijgen die we hebben meegenomen uit Nederland, we zien veel mensen die bezig zijn met eigenlijk niks omdat er geen zinnig werk voor ze is.

We zijn blij dat we ondertussen al 20 mensen aan het werk hebben om hout voor ons te verzamelen en zich voor te bereiden op het bouwen van de huizen, hierdoor hebben 20 families een beter inkomen dan voorheen. Ze hebben hoop in hun ogen omdat ze zien dat er banen voor ze worden gecreëerd en toekomst voor hun kinderen, dat is waar we het voor doen.

Er is een hoop gebeurd de afgelopen weken waar we dankbaar voor zijn! We hebben continu het gevoel dat we boven op de berg zijn en dat we enorm gezegend worden door alles wat we meemaken.