Kennismaking met Myanmar

Op 20 september kwamen we na een goede reis van 12 uur aan op Yangon Airport.

Yangon is de grootste stad in het zuiden van Myanmar en telt 5 miljoen inwoners. Na een uur wachten bij de bagageband op onze reistassen verlieten we het vliegveld met Guido, die ons kwam ophalen en naar zijn huis bracht waar we warm welkom werden geheten door hem, zijn vrouw Tirsa en hun twee kinderen. Bij hen mogen we logeren zolang we Yangon verkennen.

Zij wonen en werken al 4 jaar in Yangon voor ontwikkelingswerk en we hebben hen in april leren kennen toen zij voor een paar maanden in Nederland waren.

Na een goede nachtrust in een kamer met airco trekken we onze korte broek, t-shirt en teenslippers aan en gaan we samen op pad om de buurt te verkennen. Bij het openen van de voordeur is al snel het enorme verschil van temperatuur te merken. Wat een warmte komt ons tegemoet! Aan het eind van de woonwijk komen we bij een drukke hoofdweg waar oversteken de nodige lef vraagt omdat stoppen voor voetgangers overduidelijk geen verkeersregel is hier! Oversteken doe je hier en, in meerdere landen in Azie, daarom ook in etappes. Een kunst op zich die we al wel aardig onder de knie hebben.

Overal langs de weg verkopen vriendelijk lachende mensen hun handelswaar in kleine kraampjes of vloerkleedjes op de straat. Velen nemen ons lachend van top tot teen op, want blanke reuzen zien ze in deze buitenwijken niet vaak.

Lopend tussen de huizen, winkeltjes en kraampjes door begrijp je niet dat mensen hier zo ontzettend opgewekt kunnen kijken. Daar ontbreekt naar ons idee elke reden voor! Hoewel de mensen erg opgewekt kijken, is het duidelijk dat ze het zeker niet breed hebben en lange dagen moeten werken in de hitte

Downtown Yangon verkennen blijkt ook een kijk te zijn in twee compleet verschillende werelden. Over contrast gesproken... Dit binnen een straal van slechts een paar honderd meter!

Op zondag gaan we mee naar de lokale kerk die plaatsvindt in de woonkamer van een huis, waar we ook hartelijk worden ontvangen. De preek in het Birmees (de taal in Myanmar) zorgt ervoor dat we niet echt lang onze aandacht bij de spreker kunnen houden, maar er is genoeg te zien met kleurrijke mensen en kinderen om ons heen.

Direct nadat de dienst is afgelopen en iedereen weg is wordt de preekstoel omgetoverd in een eettafel en staan er binnen no-time allerlei borden op met lekker eten voor ons als speciale gasten.

Om meer duidelijkheid te krijgen over de business mogelijkheden in het land, neemt Guido Albert mee naar de business coaching trajecten die hijzelf doet. In de loop van de week introduceert Guido hem ook bij een aantal andere ontwikkelingswerkers die op verschillende levels business coaching doen om de lokale bevolking te helpen hun eigen ondernemingen te bouwen.

Judy gaat een ochtend met Tirsa mee naar een sloppenwijk waar een echtpaar, en hun oude zwaar gehandicapte moeder, hun huis hebben opengesteld om een kinderclub te houden, om kinderen een paar uur iets leuks te bieden in de armoede waarin ze leven. Het huis is niet meer is dan 4 rieten muren, een golfplaten dak, een paar kleden aan de muur en stuk zeil op de vloer.

De kinderen zingen samen, luisteren geboeid naar een verhaal en krijgen een kop maaltijdsoep en koekjes aan het eind en met een grote glimlach op hun gezicht verlaten ze vrolijk het huis.

In de middag gaat Judy mee naar de Internationale school in Yangon waar Tirsa les geeft aan Nederlandse kinderen. Wat een contrast! 's Morgens in een hutje in een sloppenwijk, 's middags in een school met alles erop en eraan voor kinderen van expats.

Ook de lokale markt is een belevenis op zich en we kijken onze ogen uit naar alles wat in de schappen van de Albert Heijn niet te vinden is. Naast allerlei soorten groenten en fruit, waarvan een aantal compleet nieuw voor ons zijn, worden stukken vlees en kippen ter plekke in mootjes gehakt en ligt de vis rijkelijk uitgestald. Alles in de bloedhete zon.

In de stad zie je dat Myanmar een sterk boeddhistisch land is, overal zie je de pagode's en ook zie je monniken, zowel mannen als vrouwen, jong en oud. Over het algemeen houden ze zich afzijdig en willen ze niet op de foto, maar af en toe zijn er uitzonderingen - op de markt zit een monnik die heel graag met Albert op de foto wil. Het is goed om kontakten te maken en relaties te leggen, heel belangrijk in dit land.

We merken dat de culture shock groot is, de warmte ons overvalt en de eerste dagen best heel heftig voor ons zijn. We hebben op dit moment nog moeite om enthousiast te worden van een mogelijk vooruitzicht om hier te gaan wonen en moeten het even laten bezinken. Zou dit een omgeving kunnen zijn waar we kunnen aarden en waar we onze kennis en ervaring kunnen gebruiken? Op dit moment kunnen we het ons nog niet voorstellen, maar we willen wel verder onderzoeken welke mogelijkheden er zijn. De komende dagen reizen we naar het binnenland van Myanmar en zullen we verschillende plaatsen ten noorden van Yangon gaan bezoeken en weer veel nieuwe mensen gaan ontmoeten.

We hebben deze keer veel foto's in de blog om een indruk te geven van het land. Een land met veel opgewekte mensen maar ook een achterkant.