Negen dagen pionieren

Via een lokaal reisbureau in Yangon zijn we afgelopen 9 dagen met een groep van 8 personen door Chin State gereisd. De minst ontwikkelde staat van Myanmar, tegen de grens met India.

We zijn pioniers want voor dit reisbureau is dit hun eerste bezoek met een groep buitenlanders aan Chin State, en dat maakte deze reis wel heel bijzonder! Ons doel is om ook hier te kijken naar wat er mogelijk is om werkgelegenheid te creëren.

Chin State is dun bevolkt en een groot deel van de bevolking leeft in kleine dorpjes in de bergen, ver afgelegen van de buitenwereld. We nemen een binnenlandse vlucht naar Kalaymyo, dichtbij de grens van Chin State. Een vliegveld wat niet te vergelijken is met enig ander vliegveld dat wij ooit hebben gezien en met slechts 1 vlucht per dag! Vanuit Kalaymyo gaan we met 2 busjes de bergen in en komen in dorpen waar men 20 jaar geleden voor het laatst buitenlanders heeft gezien, tot zelfs een dorp waar nooit buitenlanders zijn geweest.

Met ons reizen 3 lokale reisleiders mee (meerdere reisleiders omdat deze reis voor het reisbureau ook de eerste keer is) die ons veel vertellen over de bevolking, levensstandaard, natuur, de christelijke achtergrond van de bevolking in deze staat en het boeddhistische geloof wat ook zo zijn invloed heeft.

We rijden een hele dag over een hobbelige weg tot we in het eerste bergdorp aankomen, waar we door de mensen op straat en uit het plaatselijk hotelletje hartelijk worden begroet. De mini hotelkamer heeft meer weg van een houten doos dan een kamer en het enige wat erin staat is een smal tweepersoonsbed, een twijfelaartje. De ruimte naast het bed is zo beperkt dat we om het bed moeten schuifelen en eigenlijk geen ruimte hebben voor onze tassen. Sanitair is ergens buiten, een restaurant of ontbijt is er niet. Omdat de hele groep wel van avontuur blijkt te houden, hebben we wel lol om dit zeer eenvoudige hotel.

De dorpsbewoners vinden het geweldig om westerse buitenlanders te zien en we merken ook hier dat ze erg veel lol hebben om onze lengte, de meesten komen qua lengte tot halverwege onze bovenarm of schouder. Hoe arm de mensen ook zijn, een smartphone hebben ze nagenoeg allemaal dus worden dan ook veel foto's van ons en de groep gemaakt en waarschijnlijk zijn deze dezelfde dag al op Facebook gepost (internet in Myanmar bestaat vrijwel alleen uit Facebook)!

In Chin zijn heel veel kerken dus bezoeken we er een in dit dorp. We krijgen een warm onthaal en het is voor ons fijn om christenen te ontmoeten aan de andere kant van de wereld.

De volgende dag reizen we verder, maar is er een four wheel drive vrachtwagen nodig om ons over wegen vol kuilen te brengen naar de volgende bestemming.

Onderweg bezoeken we twee peuter-/kleuterscholen waar nauwelijks middelen zijn om de kinderen mee te vermaken of onderwijs te geven. De meeste scholen zijn in handen van de boeddhisten dus als je geen boeddhist bent dan heb je dus geen school voor je kind. Als je ze wel naar zo'n school gaat wordt je geïndoctrineerd door het boeddhistische systeem waardoor kinderen aan het eind van

hun schooltijd boeddhist zijn. Als ouders dat willen voorkomen hebben ze dus geen school voor hun kind. Om ook niet-boeddhistische kinderen onderwijs te bieden zijn er gedreven leerkrachten die met beperkt salaris les geven. Tijdens ons bezoek aan deze schooltjes nemen we spullen mee zoals kleurboeken, potloden, pennen, speelgoed, ballonnen, bellenblaas en dergelijke. Voor ons hele gewone spullen maar voor de kinderen en leerkrachten hier een groot geschenk. We spelen een tijd met de kinderen en het is geweldig om te zien hoeveel plezier ze hebben.

Zo reizen we een aantal dagen rond en kijken onze ogen uit in de prachtige natuur en hebben bijzondere ontmoetingen met de bevolking van Chin. Ook eten we met de groep, op afgesproken plaatsen, een aantal keer bij de bevolking in huis. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij.

De tafels wordt volgezet met allerlei verschillende groenten uit hun eigen moestuin, en standaard daarbij witte rijst met kip (die een uur daarvoor nog vrolijk rond het huis liep). De meeste huisjes bestaan uit een kleine ruimte waar gekookt, geleefd en ook geslapen wordt.

Koken gebeurt in een grote pan op een op houtvuur. Ongezond maar zo werkt het hier, men kent niet anders.

De deur van de meeste huisjes staat letterlijk open en velen hebben niet eens een deur. "Er valt toch niets te stelen" zegt een gids die hier is opgegroeid.

De armoede is onderweg ook goed zichtbaar als we bij de grensovergang naar India komen. Een zeer bedrijvige handelsroute tussen Myanmar en India. We staan verbaasd en geschokt te kijken naar de honderden mensen die knalhard moeten werken om 's avonds te kunnen eten. Vooral vrouwen hebben het zwaar te voortduren in Myanmar, en dat is hier goed zichtbaar. Ze lossen vrachtwagens met zware zakken groenten en leggen die op een kar die zij vervolgens met de hand met een aantal vrouwen de brug over moeten duwen.

Terug in Yangon nemen we afscheid van de groep.

De eigenaren van het reisbureau nemen ons de volgende dag mee naar een restaurant voor een lunch en vertellen ons alles over de business mogelijk- en onmogelijkheden in Myanmar. Zij hebben goed zakelijk inzicht en een groot netwerk door het hele land. Altijd goed om zulke mensen te leren kennen en contact mee te houden!

Na vier weken Myanmar nemen we afscheid van dit land en de vriendelijke mensen. Het is een intensieve tijd geweest en we zijn dankbaar voor alle adviezen die we hebben gekregen, voor gezondheid en voor het huis waar we de afgelopen periode mochten verblijven. We hebben veel geleerd en veel mooie mensen ontmoet, veel om over na te denken en we hebben tijd nodig om alle indrukken en alle informatie een plaats te geven.

Ondertussen zijn we nu drie dagen in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, geweest. Noodgedwongen iets langer dan gepland omdat het openbaar vervoer richting Pokhara niet reed vanwege het Dashein festival. Dashein is het belangrijkste festival in Nepal wat vooral in familiesfeer wordt gevierd maar waar ook offers worden gebracht aan de Hindoe goden (geen goede tijden voor de geiten en ossen in de stad). De gevolgen van de aardbeving in 2015 zijn nog goed zichtbaar op veel plaatsen. Gaten tussen huizen waar ooit andere huizen hebben gestaan. Houten balken die als luciferhoutjes muren rechtopstaand proberen te houden. Het is duidelijk dat hier echt een verwoestende ramp heeft plaatsgevonden.

Na het Dashein festival zijn we met de bus naar Pokhara gereisd waar we met vrienden zijn die sinds 2016 in Nepal actief zijn in werkgelegenheidsprojecten. In een volgend blog zullen we hier meer over schrijven.