Tijdelijk grootgrondbezitters

Tot 1 december zijn we even grootgrondbezitters. Benieuwd hoe dat komt… lees dan gauw verder over de laatste ontwikkelingen.

Onze laatste blog begonnen we met het aantal besmettingen in Myanmar, dat toen nog meeviel. Dit aantal is de laatste weken gestegen naar een paar duizend. De overheid is daarom gekomen met strenge maatregelen en hebben de 5,5 miljoen inwoners van Yangon een 'Stay-at-home order' gehad. Een lockdown zoals we hem in Nederland (nog) niet hebben gehad. Yangon, een stad waar het normaal krioelt van de mensen, claxonnerende auto's, taxi's en bussen lag van de een op de andere dag plat! Ongelofelijk, wat een bizar gezicht!

Per gezin mag er, met toestemming van een 'wijk-oudste', één persoon het huis uit om boodschappen te doen. De lockdown is nu met 3 weken verlengd.

Dat dat het leven moeilijk maakt horen we terug van onze businesspartner Ruata, want zijn bedrijf draaiende houden zonder 30 man personeel is onmogelijk. Veel mensen in het land zijn dagloners, en een dag niet werken is een dag geen inkomen. Omdat de meeste mensen geen spaarpotje hebben komen ze momenteel in de problemen.

Van Hannah, onze vertaalster, horen we ook dat deze vergaande lockdown problemen geeft omdat voor iedere stap buiten de deur toestemming nodig is.

We hebben nog geen toestemming om vakantiehuisjes te gaan bouwen, maar omdat we een bedrijf hebben opgezet, mogen we wel een huis voor onszelf laten bouwen. We hebben veel contact met Hannah daarover en zij houdt contact met het dorp en de 'aannemer'. Het is positief te horen van haar dat er een heel aantal gezinnen door de bouw inkomen hebben, waarmee ze erg bij zijn.

Door het regenseizoen konden ze pas later beginnen met de bouw maar er

is al hard gewerkt aan ons huis. De prijzen van de huizen verschillen enorm met die wij in het westen gewend zijn. Voor de prijs waar wij ons huis voor laten bouwen kun je in Nederland nog geen kleine gezinswagen kopen.

De overheid heeft de weg naar het dorp laten verbeteren. Iets waar de bewoners al jaren op hoopten. Onze Nederlandse landweggetjes zullen absoluut van betere kwaliteit zijn maar iedere hobbel en kuil minder scheelt er weer eentje! Zo positief moet je het bekijken in veel landen op de wereld.

Ondertussen werken we aan de taal. Het jammere is wel dat we onze woorden en zinnen niet uit kunnen testen op de markt in Myanmar en mensen kunnen zien lachen als we pogingen doen hun taal te spreken. Hoe zouden ze reageren als we niet 'please' maar 'chau zu pyu yway' zouden zeggen? of niet 'thank you' maar 'chay zu tin par tae'.

Hoe zou het zijn als we 'coffee thout chin par tae' zouden zeggen en we ook daadwerkelijk een kop koffie zouden krijgen?

Verdiepen in de cultuur is een heel belangrijk onderdeel van integreren. Haast nog belangrijker dan taal, vertelde een bevriende expat. Openstaan voor een andere cultuur vraagt heel veel inlevings- en invoelingsvermogen, geduld en respect. Dat is nodig om een goede relatie en vertrouwen op te bouwen. We zijn tot nu toe al bijzondere verschillen tegengekomen. De overheid in Myanmar laat op de site van het ministerie van economische zaken op een leuke manier wat verschillen zien. Hier zijn er een paar..

Als je iets geeft aan iemand of iets aanpakt doe je dat altijd met je rechterhand en ondersteun je met je linkerhand de rechter pols.

In Nederland kan het wat raar overkomen als je in een gesprek met iemand met je armen over elkaar over staat. Een gesloten houding waarin je niet open staat voor de gedachten van de ander. In Myanmar betekent het juist respect en een teken van aandachtig luisteren.

Om iemand niet teleur te stellen of te beledigen, is het in Myanmar vervelend on 'Nee' te verkopen. Zelfs als je in een restaurant iets bestelt wat ze eigenlijk niet meer op voorraad hebben.

Dit kom je regelmatig tegen. Dus 'Ja' betekent lang niet altijd 'Ja'. Een 'Nee' verkopen wordt dan vaak wat later stuntelend en met een verlegen lach alsnog gedaan. Het is even wennen en een kwestie van doorvragen.

En ja, veiligheid. We hebben er al een paar keer over gesproken, maar ook de overheid zegt zelf dat veiligheid niet altijd even nauw genomen wordt.

Mensen klimmen gerust op hun teenslippers de ladder op en lopen dan over de smalste richteltjes.

De grens van Myanmar is nog steeds gesloten en wanneer die weer opengaat weten we niet, dus in die zin staan we nog stil. Waar we wel mee door zijn gegaan is de verkoop van ons huis in Rumpt. Na twee maanden in de Verkoop hebben we het nu Onder Voorbehoud verkocht!! Als alles doorgaat zullen we op 1 december de sleutel overdragen aan een gezin uit Utrecht. Heel blij dat dat is gelukt al wordt het na 21 jaar ook best even slikken om ons fijne huis in een mooie omgeving los te laten.

Omdat het plan is om een deel van onze tijd in Nederland te zijn hebben we een vakantiehuisje gekocht! Een vakantiehuisje in de Achterhoek, dat via via op ons pad kwam. Een heel stuk kleiner dan ons huidige huis maar precies groot en goed genoeg voor ons. Een plek, een 'Home' voor onszelf in de tijd als we in Nederland zijn en verhuurbaar voor vakantiegangers als wij in Myanmar zijn.

We zijn met hulp al druk bezig het op te knappen en gaan het daarna met onze eigen spullen inrichten.

Tot 1 december zijn we dus even grootgrondbezitters van ons huis in Rumpt, het vakantiehuisje in de Achterhoek en een huis in aanbouw in Myanmar! Dat is toch wel even een grappig gevoel.