Vervroegd terug naar Nederland

Het plan is voor 10 weken naar Myanmar te gaan maar helaas moeten we na 2,5 week onze reis al afbreken door Covid19.

Het plan is om de eerste week in Yangon te zijn voor wat afspraken en daarna naar Chin State te vertrekken. Ons doel is in eerste instantie om de minister van toerisme in Chin State te vragen zijn handtekening te zetten onder onze aanvraag voor vergunningen.

Tijdens ons bezoek aan de ambassade op de eerste dag horen we dat het nog wel veilig is om in het land te reizen en er nog geen concrete belemmering is om naar Chin State te gaan. Wel wordt gewaarschuwd dat het snel kan veranderen en, mocht dat het geval zijn, dat het gezondheidssysteem van Myanmar heel snel zal vastlopen.

Op het temperaturen van bezoekers in de winkelcentra en het geven van wat desinfecterende handgel na, gaat het leven door als altijd. Volle straten, krioelende mensenmassa’s en overvolle supermarkten in Yangon. Niet te rijmen met de berichten uit Nederland en een groot deel van de wereld!

De wereld verandert snel, razendsnel… Wereldwijd steeds meer uitbraken. Een paar dagen nadat we in Myanmar zijn, sluit Europa haar buitengrenzen. En nog een paar dagen later wordt de eerste corona besmetting geconstateerd. Een tweede besmetting is in Chin State, juist het gebied waar we naartoe zouden willen gaan, en het gebied gaat op slot. Dat betekent geen mogelijkheid meer voor ons om te gaan. Daarnaast krijgen we ook de opmerking dat wij als buitenlanders ook als drager gezien zouden kunnen worden

We krijgen van de ambassade het dringende advies om terug te gaan naar Nederland. Maar rechtstreekse vluchten zijn er niet en landen waar we normaal gesproken langs zouden kunnen, sluiten een voor een hun vliegvelden. Na heel veel zoeken en vergeefse boekingen kunnen we eindelijk een ticket bemachtigen voor zondag 29 maart via Doha, Qatar. Het blijkt de laatste reguliere vlucht het land uit te zijn.

Van meerdere mensen horen we dat de werkeloosheid enorm is toegenomen doordat de kledingindustrie op z’n gat ligt omdat de stoffabrieken in China gesloten zijn. Toerisme ligt stil dus in de hotels is het heel rustig. We zien ook nog meer kinderen dan vorige keren tot ’s avonds laat aan het werk. Taxichauffeurs die duidelijk blij zijn met ieder ritje dat ze kunnen doen en met een aantal tegelijk op ons en andere klanten afstappen. Tegelijkertijd laat de medische zorg enorm te wensen over. Er zijn gewoonweg geen mondkapjes, desinfecterende middelen of beschermende kleding voor medische personeel beschikbaar en aan voldoende IC’s en beademingsapparatuur hoef je al helemaal niet te denken. En dan hebben we het over de grote stad Yangon. Over Chin state lazen we dat het ziekenhuis in Tedim, waar de corona besmetting nu is geconstateerd, wordt gerund wordt door slechts 2 artsen en 4 verpleegsters en ze schreeuwen om meer mondkapjes en desinfecterende middelen, apparatuur, beschermende kleding voor de artsen enzovoorts. Het is er gewoon niet.

Als er werkelijk een grote uitbraak komt, en dat is zeer waarschijnlijk, dan zal dat in Myanmar grote gevolgen hebben. Er zullen vele doden omdat er gewoon geen capaciteit in de ziekenhuizen is, een uitkering kennen ze niet dus mensen die geen baan hebben krijgen het heel moeilijk.

Op vrijdag sluiten restaurants en ook een grote overdekte markt sluit de deuren. Verder gaat het leven in de stad gewoon door. De 1,5 meter-afstand-regel wordt ingevoerd maar niet serieus opgevolgd.

Precies in de wijk waar we verblijven, op een paar honderd meter afstand, wordt een corona besmetting bekend, het is de derde in het land, en we besluiten om weg te gaan voordat de wijk af wordt gesloten. We gaan naar een hotel vlak bij het vliegveld. Het is steeds duidelijker dat we terug moeten keren naar Nederland. De restaurants sluiten, het hotel waar we zitten geeft aan dat ze geen ontbijt meer in de ontbijtzaal zullen serveren en winkelcentra zullen ook binnenkort worden afgesloten. We hebben geen eigen huis en langzamerhand wordt het steeds meer onmogelijk voor ons om hier te blijven.

Yangon airport, 29 maart

We hadden al op 21 maart na lang zoeken een vlucht weten te boeken en zijn afgelopen maandag na een reis met een overstap van 20 uur in Doha, Qatar, weer veilig geland op Nederlandse bodem. Wat een verschil in beleving, in Myanmar stonden de mensen zich nog te verdringen voor de incheckbalies en bij de gate. Op Doha en op Schiphol is het uitgestorven en wordt er grote afstand gehouden door de weinige mensen die er nog zijn. Het contrast is erg groot...

Schiphol, 30 maart - het contrast is groot...

Hoe nu verder met de plannen? Net zoals iedereen weten ook wij niet hoe lang dit virus de wereld in zijn greep zal houden. Wanneer kunnen we weer terug? Kunnen we nog terug? We hebben helaas de afgelopen weken niets kunnen doen in Myanmar, geen volgende stap in het traject. Absoluut een teleurstelling voor ons, maar nog meer voor de mensen daar!

We merken dat ook de dorpelingen waar we mee werken niet ten diepste kunnen bedenken wat dit virus voor impact heeft in de wereld, zal hebben in hun land en ook voor henzelf. Hun wereld is hun dorp, hun gezin, hun eten en onderhoud en het dagelijkse overleven. Het dagelijkse leven zal voor hen gewoon doorgaan.

We hopen dat het de komende tijd, nu het virus ook Myanmar heeft bereikt, ze de hygiëne maatregelen en de instructie om afstand te houden van elkaar toch goed in acht zullen nemen waardoor er veel levens gespaard zullen blijven.

Wijzelf blijven tot na de paasdagen in thuis-quarantaine om zeker te zijn dat wij geen mogelijke besmetting aan onze omgeving overdragen.